Za niepełnosprawne zwykło się uznawać osoby, których stan zdrowia fizycznego i psychicznego powoduje utrudnienia w prowadzeniu życia oraz wypełnianie ról życiowych np. zawodowych, rodzicielskich. Natomiast rehabilitacja tych osób jest zespołem działań leczniczych, mających na celu przywrócenie utraconej sprawności fizycznej i psychicznej, oraz innych działań np. szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych zmierzających do osiągnięcia sprawności.

Inaczej wygląda rehabilitacja osoby, która z niepełnosprawnością żyje od urodzenia, a inaczej kogoś, kto utracił ją w wyniku choroby lub wypadku. Zależna jest także od stopnia utraty sprawności. Np. u osoby chorej na cukrzycę polega na maksymalnym zmniejszeniu niedogodności i ograniczeń, przeszkoleniu chorych, aby potrafili przestrzegać diety, wykonywać zastrzyki, prowadzić kontrolę cukru. Rehabilitacja jest jednym z podstawowych metod leczenia w chorobach neurologicznych po udarach, wylewach, przebytych operacjach. Leczy się zaburzenia funkcji ruchu, mowy, czytania, liczenia, pisania. Poprawa może następować nawet po kilku latach.

Rehabilitacja niewidomych przygotowuje do samodzielnego życia osobistego i zawodowego, ma także za zadanie niedopuszczenie do rozwoju skutków psychicznych – kompleksy, nerwice. Rozpoczyna się od umiejętności poruszania się, czytania i pisania systemem punktowym. Rehabilitacja pozawałowa jest prowadzona niemal natychmiast po przywróceniu funkcji serca, ponieważ zapobiega zanikom mięśniowym i innym powikłaniom. Ważna jest także rehabilitacja psychiczna zmniejszająca napięcie i lęk.