Należy do najstarszej dziedziny wiedzy medycznej i był stosowany już w starożytności. Wywodzi się z Indii i Chin, gdzie stanowił naturalna metodę leczniczą. W XVI w. francuski lekarz Ambroże Pare zauważył, że stosowanie masażu u chorego po operacjach przynosi ulgę, dlatego przeprowadził badania nad fizjologią masażu, która ogłosiła masaż jako oficjalną metodę leczenia.

Mechanizm działania masażu jest skomplikowany i ma działanie lokalne oraz centralne. Działanie lokalne polega na mechanicznym przepływie krwi w naczyniach krwionośnych oraz chłonki w naczyniach chłonnych. Masażysta stosując różne techniki jak głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie, wywołuje tarcie, podczas którego wytwarza się ciepło. Wpływa ono na rozszerzenie się naczyń krwionośnych i przepływ krwi przez mięśnie, przyspieszając dostarczanie substancji odżywczych i wydalanie produktów przemiany materii. Wzrost przepływu krwi wpływa korzystnie na prace serca i nerek.

Działanie centralne polega na pobudzeniu układu nerwowego, który za pomocą odruchów jest w stanie wpłynąć na wszystkie narządy organizmu. W czasie masażu dociera do mózgu miliony bodźców i są one korzystne dla kory mózgowej powodując uwalnianie hormonów – histaminy, acetylocholiny i adrenaliny.

Jest bardzo dużo rodzajów masażu – najbardziej znane to: klasyczny, sportowy, izomeryczny, limfatyczny, akupresurowy, natryskowy, wibracyjny, wirowy, tajski, suchy. Czas trwania masażu zależy od wielkości masowanej powierzchni, schorzeń podstawowych i współistniejących.